Głód

Zapraszamy do lektury kolejnej już książki miesiąca (akcja biblioteczna) - tym razem jest to "Głód" Martina Caparrosa, a wyboru dokonał p. Daniel Misterek.

Martin Caparros – „Głód”

Jak do diabła możemy żyć, wiedząc?

Wydana w roku 2014 książka Argentyńczyka, Martina Caparrosa znajdzie się niewątpliwie w kanonie współczesnych tekstów zaliczanych do literatury faktu. Caparros stworzył monumentalne dzieło w sposób bardzo przystępny objaśniające przyczyny globalnego ubóstwa, którego najbardziej przerażającą formą jest niedożywienie półtora miliarda ludzi na ziemi.

Martin Caparros – pisarz, podróżnik, reporter dociera do różnych krajów na ziemi (tych najuboższych np. w Afryce oraz potęg gospodarczych, do których należą obecnie Indie oraz oczywiście Stany Zjednoczone) zarówno ukazując portrety ludzi walczących o przetrwanie i niemających żadnych życiowych perspektyw, jak i tych chorujących na otyłość w wyniku spożywania „śmieciowego” niezdrowego jedzenia.

Argentyńczyk obala wiele mitów związanych z nędzą i z tak cenionym przez neoliberałów rozwojem gospodarczym. Stawia niezwykle cenne diagnozy, wyjaśniając, dlaczego tak wielu ludzi jest niedożywionych, mimo iż można by wyżywić obecnie 12 miliardów. Jego książka to wielkie oskarżenie kultury zachodniej, jej hipokryzji i neokolonializmu.

Lektura „Głodu” mimo prostego i jasnego wywodu autora nie jest jednak łatwa, ponieważ można ją uznać z lustro, w którym odbijamy się my, przedstawiciele kultury Zachodu, próbujący w różny sposób racjonalizować naszą bierność wobec tragedii dotykającej mieszkańców różnych kontynentów. Szczególnie istotne wydają mi się krótkie przerywniki między historiami opowiadanymi przez autora, a zatytułowane „Słowa plemienia”. Caparros przywołuje w nich narracje próbujące wytłumaczyć fakt zaniechania walki o zaspokojenie elementarnych potrzeb tak wielu ludzi na Ziemi. Ze wstydem stwierdzam, że w tych narracjach rozpoznałem samego siebie.

Główna myśl tej wytrącającej nas z „konformistycznego błogostanu” pozycji (będącej hybrydą reportażu i pracy popularnonaukowej) brzmi – To, że tylu ludzi ma co jeść każdego dnia - to cud, to że tylu nie ma to podłość.

Daniel Misterek