Słowenia/Wiedeń - Reportaż z podróży

Słowenia/Wiedeń - Reportaż z podróży

W niedzielę dnia 8 września chętni z klas 4c i 4d zebrali się późnym wieczorem pod Ergo Areną w Sopocie. Zew przygody wezwał podróżników na odległą Słowenię, skąd wyruszyć mieli w drodze powrotnej do Wiednia. Autokar podjechał punktualnie o godzinie dziesiątej wieczór, budząc w sercach młodych podróżnych lęk przed godzinami nocnej tułaczki, ale i radość z nadchodzących wrażeń. Nie było czasu na pożegnania. Walizka za walizką, uczeń za uczniem, autokar zapełnił się i wyruszył w nieznane ku ekscytacji podróżników i zgrozie ich rodziców.

Droga nie należała do krótkich ani łatwych, bo zakończyła się dopiero następnego dnia o godzinie piętnastej. Pogoda nie dopisywała zwłaszcza w Austrii, choć i w samej Słowenii przywitał podróżnych deszcz. Z oczami podkrążonymi po ciężkiej nocy, powitali oni pilotkę Tinę, Słowenkę władającą językiem polskim, która miała przewodzić im w nadchodzących dniach. Autokar obrał kurs na wąwóz Vintgar.

Deszczowa pogoda okazała wszystkim prawdziwą moc wąwozu i pędzącego nim strumienia. Nieokiełznana siła natury wprowadzała w osłupienie, gdy woda uderzała z impetem w skały, tworząc na tafli wybrzuszenia przypominające piaszczyste wydmy. O nieprzewidywalności dzikiej przyrody przypominały obowiązkowe kaski na głowach podróżników. Potok szumiał, a błoto ślizgało się pod stopami. Deszcz nie miał litości, ale nie z takimi rzeczami dawały sobie już radę klasy maturalne. To właśnie dzięki pogodzie wąwóz mógł oczarować swoją mocą i wprowadzić w zadumę nad tym, jak nieistotny i bezbronny jest człowiek.

Z wąwozu wycieczka ruszyła na zamek nad jeziorem Bled, skąd rozpościerał się zapierający dech w piersiach widok. Pogoda wreszcie zlitowała się nad podróżnikami i zza chmur wyjrzało słońce, tworząc na niebie piękną, podwójną tęczę. Chętni mogli odwiedzić muzeum zamkowe – reszta podziwiała cudny widok, chłonęła go i z całych sił starała się zapamiętać. Zielona woda i niebieskie niebo utwierdzały w przekonaniu, że Słowenia to miejsce niesłychanie piękne.

Następnego dzień rozpoczął się o siódmej, gdy zaczęto serwować śniadanie. O ósmej trzydzieści wszyscy zwarci i gotowi wyruszyli do Jaskini Postojnej – najsłynniejszego systemu jaskiń w Słowenii. Nastrojowo oświetlone groty wprowadzały w niemały zachwyt, zarówno podczas przejażdżki jedynym słoweńskim metrem, jak i przy pieszym spacerze po tym zachwycającym cudzie natury. Była nawet okazja zobaczyć młode smoka – tak niegdyś wieśniacy mówili o odmieńcu jaskiniowym, płazie będącym swego rodzaju maskotką jaskini i całej Słowenii.

Tempo nie zwalniało, bo po jaskini autokar zawiózł podróżników na niecałą godzinę do Zamku Postojnego, imponującej budowli wzniesionej w skale. Trzeba się było spieszyć, bo po zwiedzaniu czekały jeszcze kolejne atrakcje. W zamku można było zobaczyć dawne komnaty, kuchnię, jadalnię, a nawet salę tortur. Podróżni nie przestraszyli się szybkiego zwiedzania i na czas stawili się na miejscu zbiórki, skąd wyruszyli do Piranu.

Piran, nadmorskie miasteczko niedaleko granicy z Włochami i Chorwacją, oszałamiał pięknem. Niebieski Adriatyk cudownie komponował się z klimatycznymi kamieniczkami, które wprowadzały we włoski klimat. Napisy wszędzie były w dwóch językach – słoweńskim i włoskim, ze względu na liczną mniejszość włoską w tym rejonie. Piran podróżnicy zwiedzili nie tylko na nogach – po spacerze wyruszyli w cudowny rejs po Adriatyku. Na statku można było zejść pod pokład i przez szybę podziwiać ryby czy hodowlę małży. Trudno aż było uwierzyć, że Słowenia kryje w sobie tak śródziemnomorskiego ducha.

Tak minął kolejny dzień, po którym wycieczkę opuściła słoweńska pilotka. Następnego ranka podróżni ruszyli do Lublany, stolicy Słowenii, którą zwiedzili z następną przewodniczką. Usłyszeli wiele ciekawych anegdot i historii, które ożywiły w ich oczach miasto i nadały mu kolorytu. Przeszli się nad rzeką Lublanicą, obejrzeli historyczne budynki i poznali lokalne legendy, zwłaszcza na temat smoków – symbolu Lublany. Kto miał czas, ten skosztował także lokalnych przysmaków czy zapuścił się w mniej oczywiste, klimatyczne uliczki. Lublana była miastem spokojnym, wręcz sennym. Nie przytłaczała jak niektóre inne europejskie stolice. Bez wątpienia wszyscy ją pokochali – nie bez powodu nazwa “Lublana” oznacza właśnie “ukochana”.

Kolejny dzień należał do intensywnych, bo podróżnicy skierowali się do Wiednia, który musieli zwiedzić w ciągu jednej doby. Na początek muzea – Muzeum Historii Naturalnej i Muzeum Historii Sztuki, oba na Placu Marii Teresy, okazały się tak ciekawe, że można by spędzić w nich cały dzień. To samo dotyczyło Górnego i Dolnego Belwederu. Dzieła sztuki obecne ze wszystkich stron dawały do zrozumienia, że podróżni znaleźli się w mieście o bogatej kulturze i historii. Z Belwederu wycieczka ruszyła na deptak pod katedrą św. Szczepana, na piękną wiedeńską starówkę. Majestatyczna katedra nie tylko robiła wrażenie, ale i stanowiła dobry punkt orientacyjny. Ostatnim punktem wiedeńskiego programu były domy Hundertwassera – słynnego austriackiego architekta, który w swoich projektach kładł nacisk na jedność człowieka z naturą.

Do Polski podróżni wrócili zmęczeni i niewyspani, ale szczęśliwi. Żaden nie żałował tego, że zdecydował się wyruszyć. Wspomnienia, które zdobyli na wycieczce, zostaną z nimi przez całe życie; czy to Słowenii, Austrii, czy Węgier, gdzie spędzili jedną noc. Gdy tylko odespali intensywną wycieczkę, wrócili z rozmarzeniem do szkoły, myśląc o dniach, które minęły…

Aleksandra Jung, 4d